Ostatnie trzy dni, w mniejszej lub większej części spędziłem słuchając wykładów i poddając ocenie swe zdjęcia podczas Shanghai Word Photo Festival. Usłyszałem trochę dobrego, o tym, co chwytam w obiektyw oraz sporo(zdecydowanie więcej) rad dotyczących tego nad czym muszę jeszcze popracować. Wszystko to skłoniło mnie do ogarnięcia kolekcji mojej fotografii, do wykopania najlepszych(moim zdaniem) z moich zdjęć i przygotowania czegoś, co można by luźnie nazwać portfolio. Pewnego rodzaju podsumowanie, a jeśli zamykasz za sobą jakiś etap warto zacząć od zadania sobie pytania co dalej.
Podczas festiwalu znajoma Tajwanka zapytała mnie, czy uważam Szanghaj za miasto kosmopolityczne. Nie jestem jeszcze pewny swojej odpowiedzi, ale na chwilę obecną po tym co do tej pory zobaczyłem, „kosmopolityzm” Szanghaju jest pozorny. Dużo tu wszystkiego, każdy akcent jest w jakichś sposób obecny ale nigdzie tak naprawdę nie znajdziesz pełnego obrazu. Szanghaj jest wielką wycinanką, która kusi swym bogactwem barwy, ale z powodu samej natury wycinanki nic nie może tu być w pełni kompletne. Skrawek Chin, skrawek zachodu i miliony innych skrawków. A jednak wydaje się, że ręce, które układały ten kolarz nie bardzo rozumieją to, skąd pochodzą poszczególne jej części, ani jak je eksponować.
